Desanka Maksimovic, najznacajnija spisateljica sto ju je srpska knjizevnost dala. Rodjena je u selu Rabrovnici kod Valjeva, ali je njeno djetinjstvo vezano za istorijsku Brankovinu, postojbinu Nenadovica.
Prve pjesme objavila je 1920, u casopisu Misao, i otada pa do smrti ona je neprekidno stvarala, tako da spada u nase najplodnije pjesnike. Objavila je oko pedeset knjiga poezije, pjesama i proze za djecu i omladinu, pripovjedacke, romansijerske i putopisne proze.
Najznacajniji dio njenog rada cini poezija. Medju njenim mnogobrojnim pjesmama mozemo izdvojiti sledece: Pesme (1924), Zeleni vitez (1930), Pesnik i zavicaj (1946), Otadzbino, tu sam (1951), Miris zemlje (izabrane pesme) (1955), Zarobljenik snova (1960), Trazim pomilovanje (1964), Nemam vise vremena (1973), Letopis Perunovih potomaka (1976), Pesme iz Norveske (1976), Nicija zemlja (1979) i dr.
Vec nakon svoje prve zbirke Desanka Maksimovic shvacena je kao nas najizrazitiji predstavnik tzv. zenske lirike, duhovno srodne zenskoj narodnoj poeziji.
Ta osobina ostace trajno obiljezje njene poezije, sve do posljednjih zbirki. To su prije svega: jednostavnost, bistrina, raznovrsnost tema i preliva, ali ono sto bi se moglo uzeti kao nalicje tih kvaliteta, tj. nedoatatak dubine, neopterecenost univerzalnim problemima, umnogome je prevladano u daljem razvoju pjesnikinje. U kasnijim svojim zbirkama Desanka Maksimovic unosice socijalne teme, patriotska osjecanja, razmisljanja o zivotu i covjeku, ali ce to uvijek kazivati na jednostavan, prirodan, nekomplikovan nacin, kao da joj rijeci same dolaze na jezik.
U poeziji Desanke Maksimovic otkrivamo sve onlasti u kojima se kretalo tradicionalno srpsko pjesnistvo od romantizma do nasih dana: intimnu liriku u kojoj najvaznije mjesto zauzima ljubav, poeziju prirode, rodoljubivu, socijalnu i refleksivnu liriku, pjesme za djecu.
Нема коментара:
Постави коментар